| << Vorige - Volgende >> |
2024 Weserbergland 4 dagen
|
||
|
WESERBERG MOPED MARATHON
In 2022 las ik voor het eerst over grote ritten die verreden worden in oa. Duitsland en Oostenrijk. Dit zijn dagtoeren voor bromfietsen (soms alleen tweetakters) van enkele honderden kilometers door bepaalde gebieden. Het aantal deelnemers aan dergelijke ritten varieert tussen 500 en 1500. Na oriëntatie blijkt dat de Weserberg Moped Marathon (WMM) voor mij het dichtst bij is. De andere grote toeren, zoals de Ötztaler, Swarzwalder, dreiländer zijn verder weg of hebben specifieke eisen aan de machine. Meestal oldtimer (30 jaar of ouder). Lang heb ik zitten nadenken of dit iets is en geprobeerd om Nederlanders op te sporen die dergelijke ervaringen hebben. Dit is mij niet gelukt, dus besluit ik mij in te schrijven. Doordat ik lang had nagedacht waren de kaarten al uitverkocht voor de 2023 editie, dus ga ik me zinnen zetten op 2024.
Het inschrijven is op 1 januari 2024 vanaf 11.11 uur en er zijn 555 kaarten te boeken. Nu was ik juist die dag teruggekomen van een korte vuurwerk-ontloop-vakantie dus ging om half twaalf maar eens kijken en een kaart bestellen. Na betaling was het geregeld. Het bleek dat ik nog net op tijd was want rond twaalf uur waren alle kaarten verkocht ! Zoveel animo is er dus voor.
De start van de WMM is in Bohnhorst, een dorpje tussen Diepenau en Warmsen, goed vijftig kilometer oostelijk van Osnabrück. In totaal ongeveer 450 kilometer vanaf Vlissingen dat ik op de brommer wil gaan afleggen. Teveel voor één dag, dus een overnachting ergens plannen.
Het mooiste vind ik dat de heen-en terugreis niet gelijk zijn. Daarbij plan ik meestal de rechtstreekse route (kortste) voor de terugreis. Ik besluit de route via de Zeelandbrug, Bruinisse, Hoekse Waard, langs de A15 tot Gorinchem, de Betuwe door naar Rhenen en over de Veluwe naar het Salland en door tot de Duitse grens in Twente te plannen. In de laatstgenoemde omgeving trof ik een camping met de naam erve Wezenberg aan, dus hoe mooi kan het zijn als je deelneemt aan de Weserberg moped marathon. Totaal voor de eerste dag ± 330 km.
De tweede dag kan ik het rustiger aandoen met slechts ongeveer 150 kilometer, want de WMM die de dag erop verreden gaat worden, telt ook 250 tot 300 km. De terugweg plan ik via Bramsche, Recke, Rheine, Ahaus, Vreden, Winterswijk, Kleve, Groesbeek en Oss naar Gewande. Daar is een camping die ik uit een vorige tour ken en prima ervaren heb. De volgende dag dan de laatste 156 kilometers weer naar huis. Deze route gaat via Waalwijk, het halve zolenpad naar Geertruidenberg, dan naar Zevenbergen, Roosendaal, Bergen op Zoom en dan Zeeland induiken via voor mij bekende weg naar Kruiningen, ‘s-Gravenpolder, Heinkenszand, Nieuwdorp weer naar huis.
De GPX-bestanden heb ik op de pc gemaakt en naar mijn trackbook geüpload. De stukken waarvan ik niet zeker ben zijn met streetview zo goed als mogelijk nagezien en daar waar nodig gewijzigd. Uiteindelijk naderde de vertrekdag die op donderdag 18 juli 2024 is. De avond ervoor is gepakt en de brommer bepakt. De volgende morgen om 05.30 uur ging de wekker en na ontbijt en krantje gelezen vertrok ik om 06.15 uur.
Net als ik is het zonnetje ook net op en heeft al behoorlijk kracht op deze vroege zomerdag. De vooruitzichten voor wat betreft het weer zijn zeer goed, terwijl de periode ervoor niet al te best is geweest. De zaterdag zal zelfs tropisch worden met op zondag onweersbuien; maar zover is het nog niet. Het eerste gedeelte is ruim 90 kilometer voordat ik even stop. Het is een mooi poldergebied dat de naam “Oude land van Strijen” draagt. Hier eet- en drink ik nog wat en geef het lichaam weer even de mogelijkheid om wat te herstellen na de eerste ruim twee uren op de brommer te hebben gezeten. De eerste pauze zit erop dus opstappen en verder rijden.
Het is prima weer om te rijden. De zon schijnt en met af-en-toe wat wolkjes ervoor blijft het kwik op 21 °C steken. De wind is nauwelijks aanwezig, dus de afkoeling door de rijwind is niet eens zo vervelend. Lekker in spijkerbroek op de brommer en de motorjas die ik aan heb, is eigenlijk overbodig. Vanaf de rust is het niet zo ver meer naar Dordrecht en daar begint weer een stukje verstedelijkt gebied.
Via de rondweg kom ik op het fietspad langs de A15. Een gemakkelijke weg die ik al meermalen heb gereden. Het is niet zo spannend met links van mij een geluidscherm en rechts een parkje als buffer tussen de drukke autosnelweg en de aangrenzende woonwijken. Deze weg schiet wel lekker op en bij Hardinxveld-Giessendam draai je weg van de weg en rij ik langs de beneden Merwede naar Gorinchem. Na Gorinchem komt het uitgestrekte poldergebied weer terug en rij ik voor een klein stukje de provincie Utrecht in. Via Leerdam naar Culemborg waar ik na Culemborg, bij het Amsterdams-Rijnkanaal weer even de benen strek.
De reis gaat vlot en ook het aantal verwachtte fietsers valt enorm mee. Sinds het vertrek zijn er al 175 kilometers verreden. Het is nu kwart voor elf en heb trek in een broodje. Deze heb ik van huis meegenomen en laat het me smaken. De laatste twee broodjes besluit ik voor een volgende stop te behouden en start de bromfietsmotor weer. Over de brug van het kanaal rij ik verder de Betuwe in. Het is kersen en pruimentijd en dat is goed te zien aan de vele borden aan de kant van de weg.
Hoewel ik langs de provinciale weg rij, is het wel een mooi gebied. Rustig is het op de weg en de omgeving en snelheid kan gemaakt worden. Het dorp Kesteren is bereikt en van hier ga ik naar Rhenen over de brug die over de Nederrijn loopt. Na Rhenen hou ik op de Grebbeberg
even stil. Het was als kind dat ik hier heb gestaan en kan me er nog weinig van herinneren. Alleen de hoeveelheid wit stenen kruizen van gesneuvelde militairen weet ik nog te herinneren en de fietstocht er naar toe (vanaf vakantie-adres in Bennekom).
Na deze tussenstop gaat het bergafwaarts en dat is een makkie voor de zwaar bepakte Kymco.
Het gaat lekker en ook met de berijder gaat het prima. Natuurlijk is het zitvlees inmiddels wat murw en de spieren moeten af-en-toe wat bewogen worden, maar over het algemeen gaat het goed. Zelfs heb ik even niet in de gaten dat er alweer een rustpauze zit aan te komen maar dan rij ik net Apeldoorn in. Na deze stad maar even er af.
In de buurt van vliegveld Teuge is een picknickplaatsje voor fietsers waar ik gebruik van ga maken voor een lunchpauze. Het is goed vertoeven zo langs de kant van de weg. Enkele vliegtuigjes stijgen op om later weer wat landingsoefeningen te doen. Het tweemotorige toestel brengt wat skydivers tot grote hoogte die na een kwartier weer met hun gekleurde parachute veilig op de grond landen. De omgeving is groen en dat is niet zo vreemd na de afgelopen regenperiode die nu al enkele maanden duurt. Vandaag is het echter droog en zonnig en het humeur opperbest. Ontspannen en voldaan vervolg ik de route die na zeven kilometer de stadsgrens van Deventer bereikt.
Deventer door is goed te doen en na Deventer de langgerekte N344 naar Holten om daarna de richting van Rijssen op te gaan. Rijssen, Wierden en Almelo zijn snel daaropvolgend en eigenlijk geen noemenswaardige drukte in deze plekken. Het rijdt vlot door en heb gepland om in Ootmarsum boodschappen te doen. Ootmarsum ligt nog tien kilometer van de camping waar ik om 15.30 uur het terrein oprijd. Er is nog plaats en een uur later staat chateau d’essoufflement (kasteel van benauwdheid) weer op een tentenveld van camping Erve Wezenberg.
De camping heeft ongeveer 50 plaatsen en ligt tegen de Duitse grens aan. De sfeer is gemoedelijk en de eigenaar vriendelijk en behulpzaam. Het tarief voor het tentenveld is slechts € 12,= en het sanitair schoon en ziet er prima uit. Voor vandaag had ik een diepvriespasta van
huis meegenomen die ik opgewarmd heb en in het namiddagzonnetje heb opgegeten. Daarna een stukje lopen voor de spijsvertering en na ongeveer anderhalve kilometer kwam ik een Duitse supermarkt tegen. Hier even twee gekoelde blikjes drinken gehaald en toen weer terug gelopen. ‘S Avonds op de camping nog wat TV gekeken op de telefoon en natuurlijk de inhoud van de blikjes verorbert.
Rond de klok van negen kreeg ik slaap en werd door de roezigheid van de reis en een hele dag buitenlucht overvallen. Ik ben op mijn veldbed gaan liggen en het duurde niet lang voordat Klaas Vaak toesloeg.
Half zeven zou de wekker gaan, maar al om zes uur was ik wakker. Eerst maar douchen. Het duurde lang voordat het water goed van temperatuur was, maar eenmaal warm, was het ook ècht warm. Daarna ontbijten met de gekochte producten van de dag ervoor, een eitje gekookt en een kopje thee erbij. Het zonnetje is ook al een poosje op en verwarmd al snel de omgeving. Na het ontbijt ben ik stilaan gaan inpakken en daarna de scooter weer volgeladen. Rond acht uur was ik weer onderweg. Vandaag een korte rit. Iets minder dan 150 kilometer staat er op het programma. Eerst nog even tanken bij de Duitse supermarkt waar ik gisteren was.
Bij het op de standaard zetten van de scooter, bemerkte ik dat dit eigenlijk niet helemaal goed ging. De scooter helde vreselijk en dreigde omver te vallen. Het bleek dat de middenstandaard was gebroken; pech maar niet onoverkomelijk. Slechts onhandig en goed uitkijken waar de scooter te parkeren. Het gebruik van de zijstandaard is met de volle bepakking ook niet aan te raden i.v.m. het extra gewicht op de scooter. Je wilt niet hebben dat deze valt, want optrekken is ook een behoorlijke klus. Maar enfin, na getankt en betaald te hebben, ga ik rijden
en heb dan geen standaard nodig.
Het moet gezegd worden dat ik deze dag en deze route niet erg spannend vind. De omgeving is best wel aardig om te zien, maar het lijkt een beetje alsof ik het zojuist ook gezien heb. Natuurlijk zijn de bossen waar doorheen gereden wordt prachtig, maar het is veel van hetzelfde. Landbouwgebieden met voornamelijk grasland en maisvelden en soms wat koeien in een wei. Wellicht komt het ook door het betrekkelijk vlakke parcours.
Tijdens het rijden zet ik bijna nooit muziek op, maar nu wel. Gewoon om het geestdodende van de omgeving wat meer (klank)kleur te geven. Het is ook stil op de wegen en de steden Bramsche en Rahden die ik tijdens deze dag passeer. Onderweg kom je redelijk veel religieuze
uitdossingen tegen. Kruisbeeldjes, kapelletjes en zo nu en dan een monument voor een verkeerslachtoffer.
Dan doemt in de verte ineens een soort Romeinse tempel op langs de kant van de weg. Het ontgaat me waarvoor deze tombe-achtige tempel gebouwd is. Informatie op het altaar verteld ook niet meer dan een wens. Eerst dacht ik aan een mausoleum, maar er zijn verder geen graven en het maisveld achter het gebouw verraad dat er geen graven zullen liggen. Ik blijf met vraagtekens achter. Eenmaal thuis probeer ik nog wat info te vinden, maar helaas kan ik verder geen info er over vinden.
Rond het middaguur koop ik in een supermarkt in Dielingen iets te drinken en enkele broodjes. Het is nog maar 35 kilometer. Het reizen gaat snel omdat er weinig verkeer op de weg en de route nog steeds behoorlijk vlak is. Na deze eenvoudige lunch rij ik langzaam naar Bohnhorst toe waar de 8e Weserberg Moped Marathon wordt verreden. Het is uitstekend weer en al vanaf vanmorgen rij ik in een dun zomerjack rond. Voor morgen, de dag dat de marathon verreden wordt, worden tropische temperaturen afgegeven. Ik voel me begenadigd met deze weersvoorspellingen, want tot op heden wil de zomer niet zich niet zo van haar beste kant laten zien. Iets voor twee uur bereik ik de locatie waar het evenement zich afspeelt.
Op het campingterrein hebben zich inmiddels al tientallen deelnemers een plaats verworven. Voor mij is het de eerste keer dat ik aan dit, en dergelijke evenementen, deelneem. Hierdoor weet ik niet wat gebruikelijk is, dus vraag ik aan de eerste de beste die ik tegenkom wat informatie. Het blijkt heel relaxt te gaan. Je mag staan waar je wil, mits dit niet afgezet is. Vervolgens meldt je (vanaf vijf uur) jezelf aan en ontvangt een startnummer. Morgenochtend om zeven uur gaat de marathon van start. Vanavond en morgenavond is er ook een avondprogramma met muziek.
Na bedankt te hebben voor de informatie zoek ik een plaatsje en bouw mijn tentje weer op. Vanwege de gebroken middenstandaard, doe ik dat achter een hek dat zich aan de weg en de rand van het terrein bevind. Hier kan ik de scooter dan tegenaan zetten.
Gedurende de middag loopt het terrein steeds voller met deelnemers. Campers, caravans, busjes, auto’s met aanhanger, party-tenten, het is een bonte verzameling. Ik besluit maar eens de omgeving te verkennen.
Het terrein is in gebruik als crossbaan bij de renngemeinschaft Bohnhorst die de organisatie van de WMM in handen heeft. Het parcours is duidelijk zichtbaar doordat daar geen gras op groeit. Aan het einde van het terrein is het terrein verhoogd en staat er een houten gebouw en enkele evenementfaciliteiten. Het blijkt een podium, een bar-wagen, drie eet-wagens en twee toiletwagens te zijn. Aan de buitenzijde van het gebouw is een lange wasbak met drie kranen en een deur in het gebouw verraad dat het hier om de douche gaat. In het gebouw is de organisatie bezig met voorbereiden. Ik vul mijn waterflesje, want dat is bij deze temperaturen echt wel nodig, en ga verder de omgeving bekijken.
Het terrein ligt aan een oude, in onbruik geraakte spoorlijn. Waarschijnlijk is dit ook de reden waarom het terrein verhoogd is. Hier zal destijds een station zijn geweest met enkele extra sporen. Een stukje verderop ligt het oude station en perron waarop de Heimatverein inmiddels haar intrek heeft.
Het dorpje Bohnhorst is niet groot en na een klein uurtje gelopen te hebben sta ik weer op het evenemententerrein. In het dorpje is alleen een 24/7 benzinepomp en verder geen winkel o.i.d. Voor dit soort gevallen heb ik altijd wat bij me; dus eten voor vanavond heb ik. Ook broodjes heb ik bij me waardoor een ontbijt morgenochtend gewoon een goed begin van de dag is.
Inmiddels heb ik buren gekregen waarmee ik kennis maak en inmiddels is het terrein naast mijn tent zowel links als rechts vol gebouwd. De buren hebben ook nog wat extra ruimte afgezet voor nog komende brommervrienden. Het is inmiddels over vieren geworden en in de volle zon behoorlijk warm. Ik zoek verkoeling in de schaduw onder de bomen die bij het gebouw staan. Inmiddels heeft de organisatie de route bekend gemaakt en is via een QR-code de route te downloaden. Daar ik het liefst op GPX viewer pro rij, download ik de GPX route.
De route is totaal bijna 300 kilometer met een totaal hoogteverschil van 330 meter. Op zich is dit niet zo veel, maar alles bij elkaar bestaat de route in totaal wel uit bijna 2800 hoogtemeters die overbrugt moeten worden. Hierbij zie ik ook nogal wat korte slingers in de route wat duidt op steil klimmen of dalen. Inmiddels is de aanmeldingsbalie geopend en hoewel er steeds meer deelnemers het terrein op zijn gekomen, kan ik in een korte rij aansluiten. Tien minuten later sta ik met het bordje met daarop deelnemersnummer 472, een infoblad, twee tire-wraps en een
sticker in de hand. Terwijl ik naar mijn tent loop, vind ik een grote platte steen tussen de railbedding. Deze kan ik mooi gebruiken als ondergrond voor de zijstandaard. In het vervolg maar een plankje meenemen dat bij onstabiele ondergronden als ondersteuning kan dienen aan de standaard. Bij de tent aangekomen is het tijd om de scooter klaar te maken.
Langzamerhand begin ik trek in eten te krijgen en zet mijn gaskomfoor neer. Vandaag pasta met Griekse gehaktballetjes, morgen kan ik op het festivalterrein vast wel iets scoren. De voedzame maaltijd die uit kant-enklaar ingrediënten bestaat, smaakt me goed. De zon wordt gedurende de avond minder krachtig en dat is nu wel lekker. Ik begeef me weer richting het hoofdgebouw. Hier zal om half negen de verplichte routebespreking plaatsvinden. Deze routebespreking is niet veel meer dan nogmaals meedelen wat er reeds al gecommuniceerd is. Geen nieuws tot zoverre.
Na de bespreking start de (rock)band en afgesproken is dat deze om 23.00 uur stopt en de bars om 00.00 uur sluiten. Aan de deelnemers wordt ook gevraagd op het terrein vanaf 23.00 uur geen muziek, getoeter of ander geluid te maken. Gelieve ook niet meer rond te rijden vanaf die tijd.
De band begint leuk met een medley van allerlei Engelstalige rocknummers om daarna over te schakelen op de bekendste Duitstalige rock. Helaas is dit genre niet zo doorgedrongen in de Nederlandse kleibodem, waardoor ik snel afhaak. Daarbij zal zeker spelen dat ik behoorlijk moe ben. Ik besluit naar de tent te gaan en mezelf op het veldbed te installeren.
Op de achtergrond klinken de klanken van de band wat vermengd wordt met de gesprekken van de Duitsers, wat andere muziek en het geknetter van verschillende tweetakters. Een kakofonie van geluiden in combinatie met de vermoeidheid zorgen ervoor dat ik langzaam in slaap val. Ik weet niet of het om twaalf uur stil was, totaal niets meer gemerkt. Toen ik om half vijf wakker werd van het overmatige gesnurk van de buurman, hoorde ik geen muziek, reden er geen brommers, alleen gesnurk.
Zoals het een bonte verzameling aan mensen was, waren de brommers ook een bonte verzameling. Van de 666 deelnemers reden zeker 600 er van op een bromfiets van 30 jaar en ouder.
Na een toiletbezoek besloot ik niet meer opnieuw te proberen slapen. Het is wellicht vroeg, maar anders zou ik toch ook om half zes opstaan. Het leek me beter te gaan douchen, nu er nog bijna niemand wakker was. Ik had geluk, er was nog niemand aan het douchen. Na het opendraaien van de warme kraan en te wachten op een warme waterstroom, begreep ik het. Als je een warme nacht hebt gehad, kan je koud douchen. Was het een koude nacht, dan kan je ijskoud douchen.... Ik heb niet lang gedoucht.
Als ik naar de tent terug loop, begint de zon ook net vanachter de kim te komen. Het belooft een droge, warm tropische dag te worden. De hoeveelheid gevallen dauw is niet veel, dus een droge lucht. Het zal warm worden vandaag en nu om vijf uur is de temperatuur al 18½ °C.
Twee mueslibollen kaas, twee bekers thee later besluit ik nog een wandeling te maken. Het is nog vroeg en een beetje beweging kan geen kwaad op een dag waarop er veel gezeten zal gaan worden. Op rustig wandeltempo verlaat ik het evenemententerrein en ga proberen de wegen die er omheen liggen te volgen.
Het is nu heerlijk om een wandeling te maken. De natuur maakt zich op om de dag aan te vangen en de diverse gevleugelde dieren laten zich van hun beste kant horen. Voor mij persoonlijk een prettiger gehoor dan de band die gisteravond te horen was.
Halverwege de wandeling hoor ik ineens meerdere sirenes en de meervoudig hoorn die de dag ervoor ook met enige regelmatig te horen was. Dit alles meteen gevolgd door luide heavy house muziek. Het is klokslag zes uur, een uur voor de start, dus iedereen moet wakker worden !!!
Rustig maak ik mijn wandeling af en omstreeks half zeven bereik ik het festivalterrein waar het een drukte van je welste is geworden. Iedereen is al uit bed, hoewel er nog vele rondlopen die niet echt wakker zijn. Waarschijnlijk vonden zij het gisterenavond gezelliger dan nu....
Bij de tent aangekomen ga ook ik me opmaken voor de rit. Het installeren van de telefoon, opzetten van de helmkoffer, de camera om de rit te filmen en de motor even wat warm te laten draaien. Ik trek voorlopig een dun windjack aan want hoewel het niet koud is, kan het rijdend wel behoorlijk fris zijn. Als ik klaar ben, rij ik naar de start waar al vele deelnemers staan te wachten.
De WMM is geen race. Het gaat er niet om als eerste over de finishlijn te komen. Het gaat er om dat de route in het geheel afgelegd wordt op een tweetakt bromfiets of snorfiets en dat er vooral genoten wordt van de rit en de omgeving. De route is ongeveer 300 kilometer en snorfietsers mogen een stuk van 60 kilometer afsteken. Iedereen heeft een stempelkaart en onderweg zijn stempelposten. Diegene die alle vier de stempels heeft behaald, krijgt een aandenken en mag meedoen met een loterij. Heb je pech en kan je echt niet verder, dan wordt je door een bezemwagen opgehaald en moet de stempelkaart ingeleverd worden.
Inmiddels sta ik halverwege de start en in de staart van de deelnemers. Ruim 650 tweetakters staan op een stukje grond van 500 m2 warm te draaien dat een ongelofelijke rookvorming teweeg brengt. De blauwe walm trekt door de weinige wind ook nauwelijks weg. Het is letterlijk ADEMBENEMEND !
Doordat er op de openbare weg gereden wordt volgens een van te voren bepaalde route, is er vergunning afgegeven voor dit traject. Mocht zich onderweg iets voordoen waardoor het traject omgelegd moet worden, dan wordt dit in een speciale groepsapp meegedeeld. Om het overige verkeer zo min mogelijk te verstoren wordt er in delen gestart. Ongeveer 75 tot 100 deelnemers gaan per keer op pad. De tussentijd tussen twee groepen is ongeveer één minuut.
Na enkele starts sta ik vooraan en krijg het signaal te mogen vertrekken. Voordat ik de weg naast de camping af ben gereden, sta ik al vast in de groep voor me i.v.m. het oversteken van de weg. Hier staat een verkeersregelaar, die het doorgaande autoverkeer staande houdt. Hierdoor kunnen we gemakkelijker op weg komen en worden we de juiste richting op verwezen. Vanaf nu, moet de navigatie gevolgd worden.
Daar ik een individuele deelnemer ben, dien ik mijn eigen navigator te zijn. Groepen hebben meestal een persoon die als navigator fungeert (meestal de frontman) en de rest volgt. In het begin van de rit tot aan de eerste stempelplaats zie je veel deelnemers rijden. Vanwege de verschillen in soort van bromfiets, haal je de snorfietsen en de langzamere oldtimers in. De Kymco kan behoorlijk snel, maar zodra er wat klimwerk om de hoek komt kijken, zijn de schakelbrommers diegene die mij dan inhalen. Voor de eerste stopplaats blijft dit kat-en-muis spel onderdeel van de rit waarbij de eerste serieuze heuvel op 27 km een behoorlijke spelbreker lijkt.
Gelukkig is de daling ook behoorlijk steil, zodat ik vrij vlot weer de anderen inhaal. Daar ik dit jaar al veel in heuvellandschap heb gereden, komt de opgedane ervaring in het bochtenwerk prima van pas. Eenmaal bij de eerste stop aangekomen, kunnen diegene die een ontbijt besteld hebben, deze hier nuttigen. Het is ook mogelijk om koffie of thee te verkrijgen. Het is al behoorlijk druk op de grasstrook en veel deelnemers genieten van de twee broodjes die als ontbijt is besteld. Ik hou het maar even op water want inmiddels is de lust naar warme dranken niet aanwezig. Het is inmiddels half negen en besluit mijn windjack maar af te doen, de stempel te gaan halen, en door te rijden.
Het grote verschil tussen individueel rijden en in groepsverband is de tijd die je bezig bent rekening met een ander te houden. De gesprekken die ik met andere deelnemers voer zijn minder lang dan in een groep van acht of twaalf. Wellicht is het wat minder gezellig, maar mijn doel was deze rit te rijden en daarbij heb ik een heel ander uitgangspunt dan de meeste groepen. Zodra ik het terrein verlaat bemerk ik al dat het een stuk rustiger is geworden. Soms kom je nog een andere deelnemer tegen of wordt ik ingehaald. Dit is bij lange na niet zo vaak meer als in het eerste gedeelte. Op de navigatie zie ik dat de volgende stop ongeveer 100 kilometer voor me ligt. Ik rij nu in mijn zomerbroek en t-shirt op de brommer en moet bekennen dat dit zeer aangenaam is. Op de open vlakten is het heerlijk met de rijdwind en in de bossen lekker verkoelend. Gelet op de 30 tot 35 °C die voor dit gebied is afgegeven, lijkt het mij een goed plan om alles in korte etappes te rijden. Per etappe er dan even af voor een hapje, drankje of natuurlijk een tankbeurt of gewoon even relaxen, fotootje maken en rondkijken.
In het eerste gedeelte waren er al een aantal uitvallers en ook nu zie ik met enige regelmaat een brommer aan de kant van de weg. Soms moet er aangetrapt of aangeduwd worden, soms is er iemand aan het sleutelen of wordt er uit een jerrycan benzine bijgevuld. Hoewel er op de gehele route veertien benzinestations zijn opgenomen, kan het zijn dat bv. een puch maxi of andere mobyletteachtige op de reservetank komt. Dit soort brommers heeft maar een beperkte tankinhoud en met het klimmen verbruiken onze 50cc motortjes nu eenmaal meer brandstof.
Het is een prachtige omgeving waarin ik nu rij. Er is geen moment dat de brommer niet moet klimmen of dalen. Soms rij je even langs de rivier de Weser of steek haar over, maar je merkt duidelijk dat de organisatie het rijden in een mooi heuvellandschap als prevalerend onderdeel van deze tour ziet. Onderweg zijn er voldoende mogelijkheden om even te stoppen of wat te kopen. Inmiddels tikt de thermometer al tegen de 30 °C aan en is het nog maar halverwege de ochtend. Dat kan alleen nog maar meer worden. Om kwart over elf bereik ik de tweede stopplaats. Hier kan geluncht worden waarvoor we een bon hebben gekregen. Er staat een cateringpaviljoen waar een broodje pulled porc in ruil voor de bon kan worden bekomen. Het is een prima broodje en voldoende voor dit moment.
De locatie is echter vol in de zon en de weinige schaduw die er is, is uiteraard al bezet. Daarbij komt dat de organisatie geconstateerd heeft dat er een wegopbreking is. Hierdoor worden we ‘vastgehouden’ totdat de politie toestemming heeft gegeven om de route (volgens vergunning) te wijzigen. Pas als dat geregeld is worden de stempels uitgegeven en kunnen we verder.
Overigens heeft die toestemming te maken met de verzekering van het evenement en ook de “rollerbankvrije” route die door de politie gegarandeerd wordt i.v.m. de vele oldtimers. Fijn om te weten !
Rond het middaguur bereikt ons het bericht dat we vertrekken kunnen. De omleidingsroute is aangegeven met gele pijlen en bij het whatsapp-bericht is een deelkaart toegevoegd. Gelukkig had ik in een winkel voor het rustpunt nog enkele blikjes gekocht die tijdens de lunchpauze prima dienst deden. Overigens waren er wel kantine-faciliteiten aanwezig. Doch als ik nog langere tijd in een warme omgeving moet vertoeven, drink ik liever niet gekoelde dranken of leidingwater. Maar genoeg daarover. Stempeltje halen en doorrrrrrrrrr.
De derde etappe is een derde korter dan de vorige. Dat wil echter niet zeggen dat het ook de snelste etappe is en dat hoeft ook niet. Het Weserberg gebied is een eindeloos fraai gebied met uitgestrekte vergezichten die in de zomer groen en goudgeel zijn geglooid. Landbouw is een grote bron van economie in dit gebied en met name de verbouw van granen en maïs. Grote percelen liggen buiten de bebouwing om waar op dit moment driftig de combines bezig zijn de oogst veilig te stellen.
In de derde etappe splitst de route zich in tweeën. Voor snorfietsers en langzame oldtimers is het toegestaan een korte weg te nemen. De organisatie heeft echter gemeld dat het, i.v.m. de extreme hitte en vele uitvallers, aan de deelnemer zelf is de korte route of de lange route te verkiezen. Mijn stelling dat ik rijdend wat afkoel en de hitte vandaag niet kan ontlopen. Op de camping zal het niet veel koeler zijn! O ja, de organisatie vermelde er ook bij dat de lange route “Herrlich schön” is. Dus ik ga voor de volle lengte.
Ik heb totaal geen spijt van deze beslissing. Hoewel het Wesergebergte heel anders is dan bijvoorbeeld de Ardennen of Luxemburg, is het een geweldig gebied om op de bromscooter te ontdekken. Mooie bergwegen die soms verraderlijk steil kunnen zijn. Omgeven door bossen en
met enige regelmaat geweldige afdalingen. Zowel rechte afdalingen als bochtige met haarspeldbochten in overvloed. Nauwelijks kom ik verkeer tegen op deze wegen en heb soms een ‘desolaat’ gevoel alleen te zijn. Kortom het is gewoon genieten bij de oosterburen.
Er komen op een bepaald moment steeds meer brommertjes op mijn pad. Dit zal betekenen dat de afgesneden route weer met de hoofdroute verenigd wordt. De derde stop zal weldra een feit zijn. Hier is het bijzonder druk doordat het op het heetst van de middag is en er een barwagen met koude dranken staat. Één van mijn Duitse buren (ruim boven de 120 kg, schat ik zo) kom ik tegen op weg naar de stempelpost. Hij is enorm bezweet en doet zich tegoed aan een halve liter gerstenat. Normaliter ben ik daar ook liefhebber van, maar bij extreme hitte en op de brommer en in het buitenland, ben ik toch wel wat voorzichtiger. De politie heeft dan wel een belofte geen rollerbanken op het parcours te gebruiken, maar hoe zit dat met alcoholcontrole ? En ben je wel verstandig bezig ? Maar alla, ieder zijn eigen verantwoordelijkheden.
De buurman vraagt aan mij hoe ver het nog is. Als ik hem meedeel dat het nog iets meer dan 90 kilometer is tot de finish, wordt zijn hoofd mogelijk nog roder en gutst het zweet hem werkelijk van het lijf. Een zuchtend “Ooh, mein Gott” spreekt boekdelen.
Daar ik onderweg bij een supermarkt mijn natje en droogje verzorg, heb ik geen behoefte om op de rustpunten wat te gebruiken. Ik zit liever onderweg even op een steen, boomstronk of bankje in een bos of aan de waterkant. Koelte en het hoofd koel houden is bij de 34°C die momenteel
heerst wel het beste devies. Daarbij genereren veel mensen en brommers op een kleine oppervlakte ook veel warmte en werken de vele prikkels ook temperatuur verhogend.
De mensen die ik spreek vinden het een hele prestatie om deel te nemen aan deze marathon en daarvoor, geheel op de brommer, naar hier te komen. En natuurlijk, moet er een steekje bij je los zijn, maar het is wel een bijzondere ervaring. Overwegend zijn de deelnemers mensen die over een oldtimer beschikken of een brommer die niet geschikt is voor lange afstanden. Voor hun is een dergelijk evenement de uitvoering van hun hobby. Hun brommer in staat stellen dit te kunnen is een overwinning, terwijl ik dit evenement als aanleiding zie een bepaald gebied te verkennen (ontdekken). De reis er naar toe en terug is immers bijna duizend kilometer. De driehonderd van de WMM is daar slechts een onderdeel van; maar essentieel.
Er is nog een tussenstop en inmiddels telt mijn stempelkaart drie stempels. Nog één te halen en die post ligt zo vijfenveertig kilometer verder. Op vlak terrein en rechte weg zou dit een klein uurtje zijn, hier ruim een groot uurtje. Tijd speelt vandaag geen rol. De rit uitrijden, genot en plezier in het rijden, daar draait alles om. De bebouwde kom is op bepaalde momenten mooi. Vakwerkhuizen, kastelen en schitterende gebouwen zijn er zeker te vinden. Natuurlijk ben ik nu niet om een stad te bezoeken en cultuur te snuiven. Zeker zal ik dit gebied nog wel eens willen aandoen en dan niet voor een brommermarathon. Dan is er tijd en zijn er mogelijkheden om de steden en dorpen te ontdekken. Wat ik tot heden heb gezien heeft mijn aandacht en voor een kort bezoek zal dit zeker de moeite waard zijn. Aan de oevers van de Wezer zijn er diverse campings te vinden en natuurlijk zullen er ook andere overnachtingsmogelijkheden zijn.
Ik kom bij de laatste controlepost. Inmiddels heb ik het gevoel soms alleen te rijden, net als tussen post twee en drie. Het is nog niet zo ver terug dat ik aan de oever van de Wezer, vlakbij een sluizencomplex een tijdje in de koele schaduw heb gezeten. Genietend van het uitzicht en een
visser die bezig was iets te vangen. Ik hoop dat hij thuis nog wat in de koelkast heeft liggen want ik heb niet gezien dat hij iets gevangen heeft.
Bij de laatste controlepost staan weinig brommers. Bij deze post wordt geturfd zodra je een stempel komt halen. In de snelheid tel ik dat ik het 83e stempel krijg. Het laatste stempel is de letter ‘K’ en vormt daarmee het woord ‘pink’. Roze is de kleur van de WMM 2024. Ieder jaar
is de kleur anders zodat de badges die je ontvangt bij de finish altijd verschilt van de andere jaren.
Sommige deelnemers hebben een jack of shirt aan waarop zij allerlei badges van diverse touren waaraan zij deelgenomen hebben opgenaaid hebben. Voorlopig eerst maar eens zien dat ik de finish haal. Het is nog 48 kilometer.
Achteraf gezien is dit het zwaarste gedeelte van de rit. Het is vlak terrein dat veel landbouw kent. De enige afwisseling voor mijn gevoel is aan welke kant graan en aan welke kant maïs staat. Op sommige delen staan er bomen langs de kant van de weg, maar vaker ontbreken deze.
Hierdoor loopt het kwik gigantisch op en wordt ik vaker getrakteerd op een warme rijwind. Zoals ik op de tweede reisdag al opmerkte is deze omgeving niet zo spannend. Dat kan natuurlijk ook door vermoeidheid komen of doordat de voorgaande delen juist bijzonder mooi waren. Het is in ieder geval door de organisatie goed gekozen dit traject als laatste te laten rijden. Je moet er immers doorheen om weer op het evenemententerrein en de finish te komen. Ik rij in het niemandsland en kom ook geen enkele deelnemer meer tegen. Toch rij ik de goede kant op volgens de
navigatie.
Het is vijf voor vijf als ik het punt bereik waar ik tien uur geleden gestart ben. Ik steek twee armen in de lucht als teken van overwinning en krijg bij de finish een klein flesje met drank en bij inlevering van de stempelkaart de badge. Of ik het flesje even opdrinken wil...... Nein, Danke. Vermoeid door de weinige slaap, de extreme hitte en de bijna driehonderd kilometer verre rit kan een shotje best verkeerd vallen. Ik hou het voor een andere keer.
Het enige dat ik nu nog wil is mezelf opfrissen en in de schaduw plaatsnemen om de andere deelnemers te zien binnenkomen. De scooter zet ik voor mijn tent en ga mezelf opfrissen. Dit koelt lekker af en na een frisse klets koud water neem ik in de schaduw plaats en zie dat ik niet de
enige ben die vermoeid de finishlijn passeert.
Langzaam druppelen de deelnemers binnen en krijgt iedereen zijn beloning. Zo gaat het urenlang door en inmiddels heb ik al wat gegeten bij de worstkraam die op het terrein staat. Inmiddels heb ik mezelf ook al met gekoeld bier beloond. Iedereen die voor tien uur binnen is, en niet met de bezemwagen is gekomen, krijgt zijn of haar terechte beloning. Om negen uur begint een band te spelen. Een andere dan gisteravond. Het is de feestband Boerney. Een beetje fout in mijn ogen vanwege de verkleedpartijen van de zanger en zangeressen. Maar smaken verschillen en humor ook.
Om tien uur klinkt het eindsignaal en komt de laatste bezemwagen binnen met de pechvogels. Dan is het tijd voor de verloting waarbij de eerste prijs startnummer 1 is voor de WMM 2025, maar eerst de troostprijzen (bierpakket). Tijdens deze verloting gaan mijn gedachten heen-en-weer. Zou ik de hoofdprijs wel willen winnen ? Ik heb genoten en het was fantastisch, maar volgend jaar weer deelnemen ? Nee, dat niet. Het is zeker de moeite waard en als je in de gelegenheid bent om de WMM te doen, kan ik het iedereen aanbevelen. Het is een prachtige rit en de organisatie er van is uitmuntend goed.
De verloting is ten einde. De statistieken opgemaakt en ziet er als volgt uit:
666 deelnemers zijn gestart
62 brommers hadden een bezemwagen nodig
27 stempelkaarten zijn niet ingeleverd
2 ongevallen, een gewonde (gebroken hand)
De band begint weer te spelen en morgen is het weer een lange weg terug. Ik ga terug naar mijn tent en praat nog even met de buren. Zij zijn met 13 brommers en hebben onderweg zes keer pech gehad. Ze konden wel alles verhelpen. Ik kruip de tent in en ga proberen te zzzzzzz...
Ook nu wordt ik om half vijf wakker om even naar het toilet te gaan. De buurman is weer in de snurkende houding en ik denk bij mezelf: “zal ik opbreken en weggaan” ?
Vandaag is het zondag en er wordt nogal wat regen en onweer afgegeven. Mijn doel voor vandaag is in ieder geval op een camping in ‘s-Hertogenbosch te geraken. Die reis is 300 kilometer. Vervolgens maandag verder naar huis voor de laatste 157 kilometer.
Ik besluit me op te frissen, te ontbijten, in te pakken en dan weg te rijden. Om zes uur is het toch weer reveille want om acht uur moet het terrein weer leeg zijn. Als ik aan het inpakken ben, zijn er inmiddels al een paar mensen meer wakker. Ook het gesnurk uit houdt op en even later wordt ik met het woord “Moin”, goedemorgen gewenst. Ik betwijfel wel of de dag voor hem zo goed begint, maar ‘s avonds een vent, ‘s morgens een vaatdoek !
Het is kwart voor zes als ik de bepakte brommer weer start. Na een vriendelijk tot ziens door diverse deelnemers volg ik de navigatie die me naar ‘s-Hertogenbosch zal leiden. Het ziet er goed uit. Blauwe lucht met wat kleine bewolking en geen sporen van een bui te bekennen. In deze vroegte rijdt het heerlijk door. Via Bramsche, Rheine en Ahaus kom ik bij Winterswijk bij de Nederlandse grens. Het is kwart voor elf en ben goed opgeschoten. Onderweg een klein buitje gehad en bemerkt dat het inspuiten van mijn motorpak totaal geen zin heeft gehad. Ik ben goed opgeschoten en misschien kan ik vandaag wel thuis zijn. Via Aalten, Emmerich, Kleve, Groesbeek en Wijchen kom ik in de buurt van Oss. Het is inmiddels 13.00 uur en sta te schuilen voor de regen.
Gewoon proberen naar huis te rijden. Wat maakt het uit hoe laat ik thuis kom. Zodra de regen wat minder is rij ik verder, maar wordt toch nog nat.
Het zitvlees is inmiddels wel iets vereelt, en ondanks wat trucjes en oefeningen, besluit ik tenminste ieder uur even af te stappen. Dit helpt om de doorbloeding weer wat te motiveren en het gevoel wat terug te brengen. Ik rij de camping voorbij waar ik zou overnachten. Het is half twee en ik heb nu nog 156 kilometer te gaan. Via een eerder verreden weg langs Waalwijk, Geertruidenberg, Zevenbergen, Oudenbosch en Roosendaal bereik ik Bergen op Zoom. Nu is het een kwestie van de Zeeuwse weg af te rijden die ik al menigmaal gereden heb.
Exact een etmaal nadat ik in Bohnhorst ben vertrokken, ben ik weer gezond en veilig thuis. Met veel plezier kijk ik terug op de Weserberg Moped Marathon. De reis er naar toe en de terugreis waren noodzakelijk om dit te verwezenlijken. In totaal heb ik 1.207 kilometer gereden, waarvan 293 kilometer van de marathon. De totale tijd dat ik gereden heb (incl. pauzes) is ongeveer 39 uur.
Ik ben blij dat de Kymco me weer veel plezier heeft gegeven en zie het volgende avontuur weer graag tegemoet.
totaal ruim 1.200 kilometer in 4 dagen
|
